Αυτή η θεωρητική κατεύθυνση ερμηνεύει την κοινωνική καινοτομία ως κοινωνικό πυλώνα της βιώσιμης ανάπτυξης.

Από τη δεκαετία του 2010, ερευνητές (π.χ. Howaldt, Domanski, Kaletka) έχουν επισημάνει ότι η κοινωνική καινοτομία δεν είναι μόνο οικονομική ή τεχνολογική ανάπτυξη, αλλά και κοινωνική κινητήρια δύναμη της μετάβασης στη βιωσιμότητα.

Η ουσία της θεωρίας είναι ότι οι τρεις διαστάσεις της βιωσιμότητας – οικονομική, περιβαλλοντική και κοινωνική – μπορούν να λειτουργήσουν μαζί μόνο εάν δημιουργηθούν νέα θεσμικά και πολιτιστικά πρότυπα.

Υπό αυτή την έννοια, η κοινωνική καινοτομία χρησιμεύει στη δημιουργία ενός «ευνοϊκού περιβάλλοντος»: κοινοτικές δομές και μορφές συνεργασίας που υποστηρίζουν την οικολογική και οικονομική μετάβαση.

Αυτή η προσέγγιση αποτελεί μια σημαντική θεωρητική γέφυρα μεταξύ των Στόχων Βιώσιμης Ανάπτυξης (SDGs) των Ηνωμένων Εθνών και της ευρωπαϊκής πολιτικής για την κοινωνική καινοτομία, καθώς και οι δύο τονίζουν την ανάγκη για μακροπρόθεσμες, κοινωνικά ενσωματωμένες αλλαγές.