Η μελέτη των Phills, Deiglmeier και Miller του 2008 («Επαναπροσδιορίζοντας την Κοινωνική Καινοτομία», Stanford Social Innovation Review) επαναπροσδιόρισε την έννοια της κοινωνικής καινοτομίας ορίζοντας την ως ένα διεπιστημονικό οικοσύστημα.

Αυτή η προσέγγιση έρχεται σε ρήξη με την ιδέα ότι η καινοτομία μπορεί να αποδοθεί σε έναν μόνο οργανισμό ή φορέα. Αντίθετα, υποστηρίζει ότι η κοινωνική αλλαγή είναι αποτέλεσμα πολυτομεακών συνεργασιών: το κράτος, η κοινωνία των πολιτών, η επιχειρηματική κοινότητα και ο ακαδημαϊκός κόσμος συνεργάζονται για να δημιουργήσουν κοινωνική αξία.

Η προσέγγιση του οικοσυστήματος αφορά την αλληλεξάρτηση και τον συντονισμό: κάθε φορέας συνεισφέρει τους δικούς του πόρους και γνώσεις στον κοινό στόχο, ενώ παράλληλα μαθαίνει από τη διαδικασία.

Η καινοτομία δεν είναι επομένως μια ενιαία λύση, αλλά μια συνεχής δυναμική συνεργασίας που διαμορφώνει νέα θεσμικά πρότυπα και κοινωνικούς κανόνες.

Μια σημαντική συμβολή της έννοιας Phills-Deiglmeier-Miller είναι ότι ερμηνεύει την κοινωνική καινοτομία ως μια συστημική διαδικασία, η οποία είναι βιώσιμη μόνο εάν υπάρχει μετάβαση, ανταλλαγή γνώσεων και συνεργασία μεταξύ των φορέων.
Αυτή η προσέγγιση είχε μεγάλη επιρροή στις επακόλουθες πολιτικές καινοτομίας σε ευρωπαϊκό επίπεδο και σε επίπεδο ΟΗΕ, οι οποίες πλέον βασίζονται στις έννοιες της «διατομεακής διακυβέρνησης» και της «συνδημιουργίας».