Η προσέγγιση που υποστηρίζουν οι Westley και Antadze (2010) ερμηνεύει την κοινωνική καινοτομία μέσω της δυναμικής σύνθετων προσαρμοστικών συστημάτων. Οι συγγραφείς χρησιμοποιούν την επιστήμη των συστημάτων και την κοινωνική θεωρία για να περιγράψουν πώς μια νέα λύση – για παράδειγμα, ένα πείραμα σε τοπική κοινότητα – μπορεί να γίνει καταλύτης για συστημική αλλαγή μακροπρόθεσμα.

Σύμφωνα με αυτόν τον τρόπο σκέψης, η κοινωνική καινοτομία δεν είναι μια γραμμική αλλά μια αναδυόμενη διαδικασία: οι πρωτοβουλίες και τα πειράματα μικρής κλίμακας μετασχηματίζουν τις κοινωνικές δομές μέσω της αυτοοργάνωσης και της ανατροφοδότησης με την πάροδο του χρόνου.

Οι συγγραφείς περιγράφουν τη διαδικασία ως ένα φαινόμενο «κλιμάκωσης σε βάθος»: όχι μόνο η ποσοτική εξάπλωση των καινοτομιών (κλιμάκωση), αλλά και η ποιοτική τους ενσωμάτωση – σε επίπεδο αξιών, πεποιθήσεων και θεσμικών πρακτικών – είναι κρίσιμη.

Η θεωρία έχει επίσης μεγάλη επιρροή στις προσεγγίσεις της κοινωνικής καινοτομίας που βασίζονται στην ανθεκτικότητα. Σύμφωνα με τους Westley και Antadze, η πραγματική συστημική αλλαγή απαιτεί ένα πολυεπίπεδο δίκτυο συνδέσεων που συνδέει τις ατομικές πρωτοβουλίες, την κοινοτική μάθηση και τη λήψη αποφάσεων πολιτικής-θεσμών.

Αυτή η προσέγγιση έχει υιοθετηθεί από τις κατευθυντήριες γραμμές καινοτομίας του ΟΟΣΑ, της ΕΕ και του ΟΗΕ ως ένα από τα θεμέλια του παραδείγματος της «συστημικής κοινωνικής καινοτομίας».