Η έννοια της κοινωνικής καινοτομίας απέκτησε νέο νόημα στις αρχές του 21ου αιώνα, όταν ο Geoff Mulgan και οι συνάδελφοί του (The Young Foundation, NESTA) ανέπτυξαν ένα ολοκληρωμένο μοντέλο για να περιγράψουν τον κύκλο ζωής των κοινωνικών καινοτομιών.

Το «μοντέλο έξι βημάτων» που αναπτύχθηκε από τους Murray–Caulier-Grice–Mulgan (2010) ερμηνεύει την καινοτομία όχι ως ένα μεμονωμένο γεγονός, αλλά ως μια επαναληπτική, μαθησιακή διαδικασία που ακολουθεί την πορεία από τη γέννηση μιας ιδέας έως την κοινωνική της ενσωμάτωση.

Το μοντέλο διακρίνει έξι κύριες φάσεις:

1. Εντοπισμός και έμπνευση προβλήματος: βαθύτερη κατανόηση των κοινωνικών προκλήσεων, συλλογή δεδομένων, ανάλυση ενδιαφερομένων.
2. Παραγωγή ιδεών: ανάπτυξη νέων κατευθύνσεων λύσεων, συχνά σε συνεργασία με διάφορους τομείς (π.χ. κράτος-πολιτικός-επιχειρήσεις).
3. Ανάπτυξη πρωτοτύπου: δημιουργία πειραματικών μοντέλων, δοκιμή σκοπιμότητας σε πραγματικό περιβάλλον.
4. Υλοποίηση: εισαγωγή ενός επιτυχημένου πρωτοτύπου, δημιουργία θεσμικού υποβάθρου.
5. Διάχυση: η προσαρμογή λειτουργικών λύσεων από άλλους οργανισμούς και κοινότητες.
6. νσωμάτωση και διατήρηση: η μακροπρόθεσμη σταθεροποίηση της καινοτομίας, όταν η νέα πρακτική γίνεται ο κανόνας.

Ένα από τα κύρια διδάγματα του μοντέλου είναι ότι η κοινωνική καινοτομία δεν είναι γραμμική, αλλά ένας κύκλος γεμάτος ανατροφοδότηση, στον οποίο η εμπειρία και η προσαρμογή παίζουν βασικό ρόλο.

Αυτή η λογική είναι ιδιαίτερα κατάλληλη για την ερμηνεία αστικών πιλοτικών προγραμμάτων και κοινοτικών καινοτομιών, επειδή δίνει προσοχή όχι μόνο στη δημιουργία, αλλά και στις διαστάσεις της μάθησης και της διατήρησης.